Το μισώ το φως.

Το μισώ το φως.
Το μισώ γιατί μου θυμίζει πως έχω γίνει.
Έμαθα να ζω εδώ, στο σκοτάδι, να κρύβω
το παραμορφωμένο παιδί μέσα μου.
Συνήθισα στον χώρο και δεν θέλω πια
να φύγω.

Εδώ, όνειρα και πραγματικότητα
διαχωρίζονται απο μια λεπτή κλωστή
απελπισίας.Οι αναμνήσεις θολώνουν
το νου. Οι σκέψεις πλέκουν έναν
ιστό στο μυαλό μου, τόσο δυνατό
που τίποτα δεν μπορεί να τον διαλύσει.

Τίποτε δεν είναι έτσι όπως φένετε,όλα
είναι διαφορετικά. Ψεύτικα, μηδαμινά.

Ψεύτικες Υποσχέσεις

Πάρε με μαζί σου.Έλα και πάρε με.
Ξέρω οτι εσύ δεν θα μου κάνεις
κακό.Ταξίδεψε με σε αυτη την χώρα
που υποσχέθηκες οτι μια μέρα
θα με οδηγούσες.Εκεί που μπορείς
να ονειρευτείς, να πετάξεις ανάμεσα
στα σύννεφα, να γελάσεις δυνατά!
Εκεί που τα χρόνια της αθωότητας δεν
τελειώνουν ποτέ. Εκεί που μένεις παιδί
αγαπώντας το κάθετι.Εκεί που δεν
υπάρχει μοναξιά και πόνος.Δεν υπάρχουν
ακατανόητες έννοιες ούτε ανεκπλήρωτες
υποσχέσεις.

Εκεί που μου είπες οτι όλα σου τα όνειρα μπορούν
να γίνουν πραγματικότητα.
Τιποτα δεν θα σε φοβιζει...έτσι είπες,
είπες οτι θα ταξιδέψουμε μαζί εκεί.

Όμως οι μέρες πέρασαν, οι ώρες κύλισαν και
εσύ χάθηκες...
Χωρίς εξήγηση, έτσι απλά...

Για έναν άνθρωπο που με έβαλε σε σκέψεις.

Ίσως πρέπει να κόψω κάθε μορφή επικοινωνίας
με όλους.Νιώθω οτι σας τραβάω, σας σέρνω μαζί
μου, στην κατάσταση που έφερα τον εαυτό μου
πριν χρόνια μη αφήνοντας τον να ελευθερωθεί.
Σας κάνω να αισθάνεστε άσχημα, σας πληγώνω.

Έχεις δίκιο, απόλυτο δίκιο.Σε κάνω να νιώθεις
άχρηστος.Συγνώμη!Είναι που δεν πιστεύω στα
θαύματα.Και τα γράφω εδώ όλα αυτα, γιατί δεν
μπορώ να στα πω.Φοβάμαι να σου εξηγήσω την
κατάσταση του μυαλού μου.Φοβάμαι, οτι, δεν
θα με καταλάβεις.

Κάθε ξεχωριστή φορά λέω πως θα σας βρίσω,
θα σας τσατίσω θα σας κάνω να με μισήσετε,
να μην μου ξαναμιλήσετε ποτε!Μόνο και μόνο
για να μην πονέσετε όταν θα φύγω και για να
μην συνεχίσω να σας πληγώνω όσο είμαι μαζί
σας.

Θα το κάνω κάποτε,ακόμα και αν εγώ πονέσω
ακόμα πιο πολύ.

Ψέμα

Με κοιτάς μέσα στα μάτια.Λες μπορείς να καταλάβεις,
πως βλέπω τα πράγματα γύρω μου.Τι πραγματικά είμαι.
Και όμως, ποτέ κανείς δεν έφτασε σε αυτό το σημείο και
ούτε εσύ θα φτάσεις ποτέ.

Λυπάμε μόνο για σένα, για τα λάθος αποτελέσματα
του μυαλού σου.Για το οτι αφήνεσαι να πιστεύεις
τα λανθασμένα πορίσματα που έβγαλες μόνος σου.
Αυτά που θα συνεχίσεις να βγάζεις αδιαφορόντας
για το τι υπάρχει πραγματικά πίσω απο αυτά.

Δεν χρειάζεται να μάθεις.Δεν χρειάζεται να
προσποιηθείς οτι ενδιαφέρεσε.Το μόνο που
χρειαζόταν ήταν να με εμπιστεύεσε. Δεν
έχει νόημα πιά.Έτσι τελειώνουν όλα...

Σου είχα πει "Μην εμπιστεύεσε κανέναν".

Σου είχα πει "Μην εμπιστεύεσε κανέναν".
Χαμήλωσες το βλέμμα και ψέλλισες "Αυτοί
είναι διαφορετικοί."

Τώρα τα βράδια πάλι κλαίς, γιατί τους
εμπιστεύτηκες. Σου ξερίζωσαν την καρδιά,
σου νέκρωσαν την ψυχή, χωρίς τον παραμικρό
δισταγμό.Σε ξεγέλασαν...

Στοίχειωσαν το μυαλό σου και σε άφησαν μόνη
πάλι, να βασανίζεσαι.Σου έδωσαν μια ελπίδα
και ύστερα γύρισαν και την πήραν πίσω, χωρίς,
την παραμικρή δόση συμπόνιας ή ακόμη και οίκτου.

Σε άφησαν μόνη και όμως εσύ συνεχίζεις να τους
σκέφτεσε, μιλώντας ξανά με τους τοίχους. Ανοίγοντας
την πόρτα του μυαλού σου και αφήνοντας παράλογες
ιδέες να περνάνε ελεύθερες, να εισχωρούν μέσα σου.

Βροχή

Κοιτάζω ψηλά.Βρέχει...
Οι στάλες της βροχής χτυπάνε το πρόσωπο μου.
Έφυγες, και όμως σε νιώθω στην βροχή.
Βρέχομαι, κάνει κρύο, αλλά δεν κρυώνω.
Νιώθω την αγγαλιά σου ξανά.
Το γλυκό σου φιλί στο μέτωπο.
Ακούω ξανά την φωνή σου, που μου έλεγε
οτι όλα θα πάνε καλά.

Ικέτευες τον θεό να σε πάρει μακριά.
Πίστευες οτι γινόσουν βάρος.Αχ και
να ΄ξερες, πόσο μου λύπεις.Πόσο θα ήθελα
να κάναμε αυτές τις βόλτες που σου
είχα υποσχεθεί, μα δεν πρόλαβαμε.
Νόμιζα οτι θα ήσουν πάντα εκει...

Ακόμα δεν μπορώ να βγάλω απο το
μυαλό μου αυτές τις τελευταίες στιγμές
μου μαζί σου.Τα τελευταία σου λόγια.
Το τελευταίο φιλί που σου έδωσα.

Τα μάτια σου, τα μάτια σου βούρκωσαν
λέγοντας το τελευταίο σ'αγαπώ.Αλλά
εγώ δεν σε πίστεψα.Ήξερα οτι θα υπήρχες
και αύριο να μου το ξαναπείς.Το αύριο όμως
ήρθε και εσύ είχες φύγει. Και εγώ δεν πρόλαβα....
Δεν πρόλαβα να σου πω όλα αυτά που ήθελα.

Γ'ιαυτό τώρα στέκομαι στην βροχή κοιτάζω
ψηλά και ελπίζω να είσαι κάπου εκεί.Να με
περιμένεις...θα στα εξηγήσω όλα απο την αρχή...

Χαμόγελο μου

Είναι στιγμές που ένα μοναδικό πράγμα μπορεί να κάνει κάποιον
δικό σου άνθρωπο ευτυχισμένο.Είναι κάτι τόσο απλό. Που δεν
αγοράζετε.Ούτε πουλιέτε. Είναι κάτι που μέσα σε κλάσματα
του δευτερολέπτου μπορεί να μεταδώσει συναισθήματα.Είναι κάτι που
κρύφτηκε βαθιά μέσα μου... καλύφθηκε απο ιστούς και σκόνη.
'Οπως τα παλιά βιβλία στην βιβλιοθήκη, που κανείς πια δεν
τα ανοίγει.Δεν νοιάζεται κανείς για το τι περιέχουν. Τι ιστορίες
κουβαλάνε στα κιτρινισμένα φύλλα τους.

Ένα χαμόγελο.Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο.Ένα απλό
χαμόγελο μπορεί να σου πει πολλά, μπορεί να σε βοηθήσει να
προχωρήσεις.Να σε βάλει σε σκέψεις. Μην κάνεις ότι και εγώ!
Μην κρύβεις το χαμόγελο σου μάτια μου!Μπορεί να νομίζεις
οτι δεν χρειάζεται. Κι όμως χρειάζεται...Το χρειάζομαι...

Θρύψαλα

Πάλι δεν κατάφερα να κοιμηθώ.
Πάλι το μαξιλάρι μουσκεμένο από το
κλάμα. Κάθε βράδυ τα ίδια.Πόσο
ακομά θα διώχνω τους ανθρώπους
που αγαπώ?Βαρέθηκα να προσπαθώ.

Θρύψαλα....Θρύψαλα το μυαλό μου
Θρύψαλα η ψυχή μου, όλα έσπασαν μέσα
μου. Θρύψαλα που έπεσαν στην γη που
προσπάθησα να τα μαζέψω και μου έσκισαν
τα χέρια. Και ξαναπροσπάθησα και κάθε
μοναδική φορά οι πληγές μου μεγάλωναν.

Συγνώμη. Συγνώμη που δεν τα κατάφερα.
Που λύγισα και σταμάτησα να προσπαθώ.
Αλλά κατάλαβα οτι κάθε καινούργια προσπάθεια
κατέληγε σε φιάσκο. Συγνώμη που σας έδιωξα απο
την ζωή μου. Απλά ξέρω οτι μαζί μου δεν θα ήσασταν
ποτέ ευτυχισμένοι.

Σας αφήνω λοιπόν μόνο με μια γλυκιά ανάμνηση.
Να με θυμάστε σαν ένα άτομο που μπορεί να
μην άξιζε, αλλά σας αγάπησε, και γι'αυτό σας έδιωξε
απο κοντά του.

Αναμνήσεις

Στην άκρη του δωματίου η τηλεόραση ανοιχτή.
Το ρολόι σταμάτησε.Ήρθες ξάνα στην σκέψη μου.
Βούρκωσα.Προσπάθησα να συγκρατηθώ, μα
ένα λυγμός μου έκοψε την ανάσα.Θυμήθηκα τότε
που με ρώτησες αν σε σκέφτομαι καμιά φορά.
Σε κοίταξα στα μάτια και σου απάντησα, Όχι
δεν σε σκέφτομαι καμιά φορα.Σε σκέφτομαι
πάντα και κάθε φορά μου ξεφεύγει ενα δάκρυ.

Ήσουν κάτι διαφορετικό. Μπορούσες να μου πάρεις
όλη την θλίψη, με ένα σου χαμόγελο.Τώρα έγινες
ένας αβάσταχτος πόνος που έχει τις ρίζες του
στο παρελθόν.Ρίζες που έχουν περικυκλώσει την
ψυχή μου και δεν την αφήνουν να ελευθερωθεί.

Έμαθα να ζω στο περιθώριο.Να περπατώ σε
ένα φθαρμένο σχοινί και να προσπαθώ να το
διασχίσω, ξέροντας ότι πριν καλά καλά προλάβω
να πραγματοποιήσω την μισή διαδρομή αυτό θα κοπεί.
Και πεσμένη κάτω θα αναπολώ ξανά, κάθε στιγμή, κάθε
λεπτό, που τα μάτια σου αντικρίζαν τα δικά μου.