Εσύ είσαι εγώ και εγώ εσύ.

Γράφω, πιέζω το μολύβι μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλα μου.
Συνεχίζω να γράφω καθώς σταγόνες αίματος πέφτουν στο
κιτρινισμένο χαρτί.Διαλύουν τις λέξεις μου.Σβήνουν το θέμα μου.
Αίμα και δάκρυα.

Νιώθω τα χέρια μου δεμένα πίσω απο την πλάτη μου. Νιώθω
ανύμπορη να αλλάξω την ροή των πραγμάτων. Να σε κάνω να
νιώσεις όμορφα. Να χαμογελάσεις.Μακάρι να μπορούσα να
διώξω την θλίψη απο τα μάτια σου με μιάς. Ένιωθα το ίδιο με
σένα γιαυτό δεν ήξερα πως να σε γιατρέψω.

Μόνος, εγκλωβισμένος μέσα στο μυαλό σου, στις εμμονές σου.
Οι δυνάμεις σου στερεύουν, κάνεις όμως γύρω σου δεν το
αντιλαμβάνεται. Η ψυχή σου καταρρέει, ο κόσμος που έφτιαξες
για να ζεις μέσα γκρεμίζετε. Και απομένεις μόνος, μέσα σου
χαμένος σε σκέψεις και αισθήματα.

Θέλεις να τρέξεις, να ουρλιάξεις δυνατά.Ο ουρανός σου όμως
είναι τόσο μαύρος, τοσο αδυσώπητα μαύρος που νομίζεις οτι
θα χάσεις τον δρόμο σου και δεν θα ξαναγυρίσεις ποτέ πίσω.

Βράδια Σιωπής

Πήγε 5 το πρωί, ο Μορφέας με ξέχασε και τούτο το βράδυ.
Κυριαρχεί το σκοτάδι.Η εκκωφαντική σιωπή πιέζει το κεφάλι μου
και με κάνει να θέλω να σταματήσει.Δεν νιώθω καλά. Ένας κόμπος
στο στομάχι μου με κάνει να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει.Τι κρύβω?
Και τι με κάνει να το κρύβω τόσο καλά, που ούτε εγώ μπορώ να το
βρώ?κάτι μέσα μου βαθιά, ένα μεγάλο μυστικό.Κρύβω εμένα, απο εσένα.

Φοβάμαι.Ενα βουητό στο μυαλό μου.Η ανάσα βαριά.Κόβετε...
Δεν ήξερες...Δεν ήξερες πως να με αφήσεις και εγώ δεν ήξερα πως
να σε κρατήσω κοντά μου.Τα λόγια σου ήταν σαν βήματα πάνω στο
σώμα μου.Κάθε βήμα πότιζε δηλητήριο το κορμί μου και άφηνε μικρές
πληγές για να μου θυμίζουν ότι κάποτε κάποιος πέρασε απο εκεί,
περπάτησε πάνω μου, αγνόησε τα ουρλιαχτά μου,τις ικεσίες για έλεος.

Κρύφτηκα για να μην με βρείς.Χάθηκα μέσα μου.Γιατί με μισώ, με τον
ίδιο τρόπο που με μίσησες και εσύ κάποτε. Η σκέψη μου,ένας λαβύρινθος
που ποτέ δεν βρήκα την έξοδο του.Ίσως φταίω εγώ. Συγνώμη, αλλά δεν
μπορώ να κάνω αλλιώς.Όλοι έρχονται για κάποιον σκοπό εδώ. Δεν ξέρω
αν τον εκπλήρωσα, αλλά είμαι έτοιμη να φύγω.

Χαμένες Σκέψεις Σε Φθαρμένο Χαρτί

Κάτι τέτοιες νύχτες το μυαλό μου αδειάζει...
Όταν το συνηδειτοποιώ χιλιάδες σκέψεις έρχονται.
Με κάνουν να νιώθω αμήχανα...
Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να κοίταξε
το πίσω τζάμι τις ζωής του και να μην έγινε, έστω για
λίγο, ύποπτος νοσταλγίας.Στέκω εδώ και νοσταλγώ
τα παλιά παιδικά χρόνια, τόσο ανέμελα,τόσο αληθινά.
Χιλιάδες χρώματα, εποχές περνάνε μπροστά απο τα
μάτια μου σαν μια ιστορία σε fast forward. Φθαρμένες
σελίδες που γράφτηκαν στα χρόνια της άγνοιας. Πόνος
απογοήτευση, όλα μαζί και τίποτε. Πράγματα που έγιναν
και πέρασαν, ξέχαστηκαν απο όλους εχτός απο τον ίδιο σου
τον εαυτό. Τότε είναι, που στέκεις μόνη ανίκανη να ξεχάσεις
ανίκανη να περπατήσεις ξανά. Ίσως είναι καλύτερος ο δρόμος
που διάλεξα.Ίσως...ίσως και όχι...Το να έρχεστε στην μνήμη μου
ως χάρτινες φιγούρες σε ξύλινη βάση με πονάει..Με πληγώνει
που δεν έκανα τίποτα για να σας κρατήσω κοντά μου. Που
δεν πρόλαβα να σας πώ πόσο δυνατά-απόλυτα σας αγάπησα!
Σας άφησα να φύγετε...χωρίς ένα τελευταίο σ'αγαπώ, ενα τελευταίο
αντίο...Και τώρα το φωνάζω δυνατά μήπως είστε εκεί ψηλά και το
ακούσετε, το νιώσετε μέσα σας...Ξέρω ότι είναι αδύνατον...
Άλλα είναι η τελευταία μου ευκαιρία....