Σου είχα πει "Μην εμπιστεύεσε κανέναν".

Σου είχα πει "Μην εμπιστεύεσε κανέναν".
Χαμήλωσες το βλέμμα και ψέλλισες "Αυτοί
είναι διαφορετικοί."

Τώρα τα βράδια πάλι κλαίς, γιατί τους
εμπιστεύτηκες. Σου ξερίζωσαν την καρδιά,
σου νέκρωσαν την ψυχή, χωρίς τον παραμικρό
δισταγμό.Σε ξεγέλασαν...

Στοίχειωσαν το μυαλό σου και σε άφησαν μόνη
πάλι, να βασανίζεσαι.Σου έδωσαν μια ελπίδα
και ύστερα γύρισαν και την πήραν πίσω, χωρίς,
την παραμικρή δόση συμπόνιας ή ακόμη και οίκτου.

Σε άφησαν μόνη και όμως εσύ συνεχίζεις να τους
σκέφτεσε, μιλώντας ξανά με τους τοίχους. Ανοίγοντας
την πόρτα του μυαλού σου και αφήνοντας παράλογες
ιδέες να περνάνε ελεύθερες, να εισχωρούν μέσα σου.