Αναμνήσεις

Στην άκρη του δωματίου η τηλεόραση ανοιχτή.
Το ρολόι σταμάτησε.Ήρθες ξάνα στην σκέψη μου.
Βούρκωσα.Προσπάθησα να συγκρατηθώ, μα
ένα λυγμός μου έκοψε την ανάσα.Θυμήθηκα τότε
που με ρώτησες αν σε σκέφτομαι καμιά φορά.
Σε κοίταξα στα μάτια και σου απάντησα, Όχι
δεν σε σκέφτομαι καμιά φορα.Σε σκέφτομαι
πάντα και κάθε φορά μου ξεφεύγει ενα δάκρυ.

Ήσουν κάτι διαφορετικό. Μπορούσες να μου πάρεις
όλη την θλίψη, με ένα σου χαμόγελο.Τώρα έγινες
ένας αβάσταχτος πόνος που έχει τις ρίζες του
στο παρελθόν.Ρίζες που έχουν περικυκλώσει την
ψυχή μου και δεν την αφήνουν να ελευθερωθεί.

Έμαθα να ζω στο περιθώριο.Να περπατώ σε
ένα φθαρμένο σχοινί και να προσπαθώ να το
διασχίσω, ξέροντας ότι πριν καλά καλά προλάβω
να πραγματοποιήσω την μισή διαδρομή αυτό θα κοπεί.
Και πεσμένη κάτω θα αναπολώ ξανά, κάθε στιγμή, κάθε
λεπτό, που τα μάτια σου αντικρίζαν τα δικά μου.