Εσύ είσαι εγώ και εγώ εσύ.

Γράφω, πιέζω το μολύβι μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλα μου.
Συνεχίζω να γράφω καθώς σταγόνες αίματος πέφτουν στο
κιτρινισμένο χαρτί.Διαλύουν τις λέξεις μου.Σβήνουν το θέμα μου.
Αίμα και δάκρυα.

Νιώθω τα χέρια μου δεμένα πίσω απο την πλάτη μου. Νιώθω
ανύμπορη να αλλάξω την ροή των πραγμάτων. Να σε κάνω να
νιώσεις όμορφα. Να χαμογελάσεις.Μακάρι να μπορούσα να
διώξω την θλίψη απο τα μάτια σου με μιάς. Ένιωθα το ίδιο με
σένα γιαυτό δεν ήξερα πως να σε γιατρέψω.

Μόνος, εγκλωβισμένος μέσα στο μυαλό σου, στις εμμονές σου.
Οι δυνάμεις σου στερεύουν, κάνεις όμως γύρω σου δεν το
αντιλαμβάνεται. Η ψυχή σου καταρρέει, ο κόσμος που έφτιαξες
για να ζεις μέσα γκρεμίζετε. Και απομένεις μόνος, μέσα σου
χαμένος σε σκέψεις και αισθήματα.

Θέλεις να τρέξεις, να ουρλιάξεις δυνατά.Ο ουρανός σου όμως
είναι τόσο μαύρος, τοσο αδυσώπητα μαύρος που νομίζεις οτι
θα χάσεις τον δρόμο σου και δεν θα ξαναγυρίσεις ποτέ πίσω.