Βράδια Σιωπής

Πήγε 5 το πρωί, ο Μορφέας με ξέχασε και τούτο το βράδυ.
Κυριαρχεί το σκοτάδι.Η εκκωφαντική σιωπή πιέζει το κεφάλι μου
και με κάνει να θέλω να σταματήσει.Δεν νιώθω καλά. Ένας κόμπος
στο στομάχι μου με κάνει να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει.Τι κρύβω?
Και τι με κάνει να το κρύβω τόσο καλά, που ούτε εγώ μπορώ να το
βρώ?κάτι μέσα μου βαθιά, ένα μεγάλο μυστικό.Κρύβω εμένα, απο εσένα.

Φοβάμαι.Ενα βουητό στο μυαλό μου.Η ανάσα βαριά.Κόβετε...
Δεν ήξερες...Δεν ήξερες πως να με αφήσεις και εγώ δεν ήξερα πως
να σε κρατήσω κοντά μου.Τα λόγια σου ήταν σαν βήματα πάνω στο
σώμα μου.Κάθε βήμα πότιζε δηλητήριο το κορμί μου και άφηνε μικρές
πληγές για να μου θυμίζουν ότι κάποτε κάποιος πέρασε απο εκεί,
περπάτησε πάνω μου, αγνόησε τα ουρλιαχτά μου,τις ικεσίες για έλεος.

Κρύφτηκα για να μην με βρείς.Χάθηκα μέσα μου.Γιατί με μισώ, με τον
ίδιο τρόπο που με μίσησες και εσύ κάποτε. Η σκέψη μου,ένας λαβύρινθος
που ποτέ δεν βρήκα την έξοδο του.Ίσως φταίω εγώ. Συγνώμη, αλλά δεν
μπορώ να κάνω αλλιώς.Όλοι έρχονται για κάποιον σκοπό εδώ. Δεν ξέρω
αν τον εκπλήρωσα, αλλά είμαι έτοιμη να φύγω.