Χαμένες Σκέψεις Σε Φθαρμένο Χαρτί

Κάτι τέτοιες νύχτες το μυαλό μου αδειάζει...
Όταν το συνηδειτοποιώ χιλιάδες σκέψεις έρχονται.
Με κάνουν να νιώθω αμήχανα...
Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να κοίταξε
το πίσω τζάμι τις ζωής του και να μην έγινε, έστω για
λίγο, ύποπτος νοσταλγίας.Στέκω εδώ και νοσταλγώ
τα παλιά παιδικά χρόνια, τόσο ανέμελα,τόσο αληθινά.
Χιλιάδες χρώματα, εποχές περνάνε μπροστά απο τα
μάτια μου σαν μια ιστορία σε fast forward. Φθαρμένες
σελίδες που γράφτηκαν στα χρόνια της άγνοιας. Πόνος
απογοήτευση, όλα μαζί και τίποτε. Πράγματα που έγιναν
και πέρασαν, ξέχαστηκαν απο όλους εχτός απο τον ίδιο σου
τον εαυτό. Τότε είναι, που στέκεις μόνη ανίκανη να ξεχάσεις
ανίκανη να περπατήσεις ξανά. Ίσως είναι καλύτερος ο δρόμος
που διάλεξα.Ίσως...ίσως και όχι...Το να έρχεστε στην μνήμη μου
ως χάρτινες φιγούρες σε ξύλινη βάση με πονάει..Με πληγώνει
που δεν έκανα τίποτα για να σας κρατήσω κοντά μου. Που
δεν πρόλαβα να σας πώ πόσο δυνατά-απόλυτα σας αγάπησα!
Σας άφησα να φύγετε...χωρίς ένα τελευταίο σ'αγαπώ, ενα τελευταίο
αντίο...Και τώρα το φωνάζω δυνατά μήπως είστε εκεί ψηλά και το
ακούσετε, το νιώσετε μέσα σας...Ξέρω ότι είναι αδύνατον...
Άλλα είναι η τελευταία μου ευκαιρία....